Non tam Misericordiae illius qua in egenos fertur, fiducia; quam afficitae sortis meae conditione impulsus suplex, me dicam molestus, pro quopiam Vestrae stipendio, quod Illustritas Vestra jam in vacationibus benigne pro mittere dignata esa, esse cogor. Fateor me erubescere, et pudore suffundi, quod indignus beneficius petam, pro quo meritum me reddere, quam supplicarem, oporteret. At cum nullus sit, qui meam miseram hauc vitam solari dignares, nullus (?) Illustritatem Vestram, in quo paupertas mea Anchoram figere valeat; precibus largi gratiose de dignabitus, quod in merito pure negat. Non possum enim sinc, gemitibus atque lachrimis delere ex Animo oniseros illos, et lamentabiles Anni (?), de quibus etram Illustritati Vestrae Commemorabam ed magis (?), quod fato, nescio quo calamitoscio rem multoque pejorem ui praesent virere contigerin vitam, ita ut Ultimus Philosophicorum Studiorum incorum cursus interrumpi. Quam absolvi posse videat. Destitutus enim omnia vitae stipendio, parentibus, aquibus aliquod sperare liceret orbatus; nihil praeter (?) florenos ex conditione habeo, quos pro pane ne (clarissimo enim praetio sunt omnia) an depellendo febris quotanae malo erpendam, haud scio; quod tantoopere vexat, ut mortis protuis simulaerum quam humanae (?) formam induisse videar. Quibus ex litteris his meis conspectis miseriis, tedibus Illustritatis Vestrae iterum, iterumque suplex (?), misereri tam calamitosac sortis meae, Iuvereque ultimo hoc studiorum meorum philosophicorum cursu dignabis, et submittere certam pecuniae summam, ut conducto victu diligentiori pede in litteras incumbere, et solatio Illustritati Vestrae esse possim. Dabo praeterea operam, ut gratum memoremque [...]