Duo imminent dies mihi longe faustissimi, Natalis inquam hominis dei, atque onomasticus tuus. Hi enimvero a me potissimum exposcunt ut utrumque Tibi patrono, ac patri meo amantissimo auspicatissimum precer.

Huic officio Litteris hisex satisfacio. Eae autem gratiores ut tibi sint, paucis hisc carminibus ad onomasticum diem Tuum celebrandum fusis ornatae a Tibi sistent

Christus adest, veteris solvat qui vincla darentis

Clausaque regna poli Terrigenis reseror.

Plaudite mortales, primi noc nomen Adami 

effugite; auxilium est, qui ferat, alter Adam;

Quodque olim nomen tristis fuit ominis, illud

faustum erit, et nostrae praesidium, arx que spei

Hungariam appello. O felix, cui Praesul Adamus

obtigit antiquae Religionis honos!

Qui tam dulce refurt nomen, sollemnis habondus

Illi semper erit, leatitiae que dies

Hactenus sinilis Musa. Eam, me que Tuo patrocinio fovere perge Praesul

amplissime, atque amantissime, ac vale

Romae pridie nonas decembres MDCC.LXXIX